Origami jest sztuką składania papieru, w której punktem wyjścia jest kwadratowa kartka papieru (nie może być klejona, cięta nożyczkami itd). Wystarczy zaginać papier wzdłuż linii prostych w każdym kierunku. Sztuka ta powstała ok. 700 roku i pochodzi z Chin, ale została rozwinięta w Japonii. Origami nie jest zwykłą sztuką ani też prostą, jest ofiarowana bogu (prawdopodobnie dlatego że papier jest kojarzony z bogiem, przez japońskie słowo "Kami", które oznacza papier, jak również Bóg), ale też jako świecką, użytkową związaną z zabawą (coś w rodzaju hobby). W Kraju Kwitnącej Wiśni jest przedmiotem w szkole, więc nic też dziwnego, że prawie każdy Japończyk potrafi stworzyć jakieś zwierzątko lub inną postać z kawałka papieru. W składaniu najbardziej liczby się wyobraźnia, ponadto jest dobra dla ćwiczenia pamięci ludzi starszych oraz ze sklerozą, ale także wykorzystywana w zajęciach z dziećmi upośledzonymi. W origami łączy się tradycyjna forma (filozoficzno-symboliczny obraz świata) z nowocześniejszą formą (chcącą odnaleźć w naturze wiele barw, piękna, skomplikowanych kształtów). A na koniec... jeden żuraw zrobiony z origami symbolizuje 100 lat życia oraz szczęścia, więc do dzieła!
Ikebana to sztuka układania kwiatów, która łączy w sobie linearne konstrukcje, rytm i kolory, by tworzyły w sobie harmonijną jedność. Tak jak origami jest nauczana w szkołach. Najważniejsze skupienie musi być na trzech symbolach: nieba, ziemi i ludzkości. Ikebana różni się od florystyki tym, że w florystyce bardziej zwraca się uwagę na kolorystykę i ilość, a nie na harmonię. Kompozycja harmonijna nie tylko jest z kwiatów, ale również donicy bądź wazonu, łodyg, liści i gałęzi; wszystko to ma jakieś znaczenie. Najstarszy z wszystkich stylów ikebany jest styl rikka (używany z okazji nowego roku, charakteryzuje się obecnością w swojej kompozycji roślin takich jak bambus, sosna, chryzantema; dominuje w niej symetria), kolejnym stylem jest nageire-bana (charakteryzuje się wysokim naczyniem, a w nim wrzucanymi kwiatami, gdzie każdy z nich jest skierowany w inną stronę). Styl shoka należy do klasycznych (z małą ilością kwiatów w niskim wazonie), natomiast w stylu heika wybór roślin zależy od wyboru układu pionowego lub skośnego (wysoki wazon). Style Morimono i Jiuybana są kompozycjami domowymi - w Jiuybana najważniejsze jest naczynie, a do niego wkładane są odpowiednie elementy (rośliny są wręcz torturowane), cały ten styl przypomina trochę kopię natury, zaś Morimono charakteryzuje się kwiatami (do 3) z owocami obok nich w płytkim naczyniu lub koszyczku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz