Mały spis treści:
1. Taekwondo
2. Hapkido
3. Taijutsu
4. Aikido
5. Jūdō
6. Karate
7. Jōdō
8. Kendo
9. Kung-fu
10. Sumo
Zacznijmy od koreańskich sztuk walki...
1. Taekwondo - Twórcą tej sztuki jest gen. Choi Hong Hi. Tae znaczy "stopa/uderzenie stopą", kwon "pięść/uderzenie pięścią" a do występuje jako "droga", czyli krótko - wnioskując ze znaczenia tych trzech słów dowiadujemy się, że taekwondo to sztuka walki za pomocą pięści i nóg.
*Stopnie (kolor pasów):
-10 - biały
-9 - biały z żółtą belką
-8 - żółty
-7 - żółty z zieloną belką
-6 - zielony
-5 - zielony z niebieską belką
-4 - niebieski
-3 - niebieski z czerwoną belką
-2 - czerwony
-1 - czerwony z czarną belką
-1 - czarno-czerwony z żółtą belką
-1 - czarny z żółtą belką
*Zasady:
- grzeczność, uprzejmość (yeui)
- rzetelność, uczciwość (yomchi)
- wytrwałość (innae)
- samokontrola, opanowanie (gukgi)
- nieugięty duch, odwaga (baekjul boolgool).
- Będę przestrzegał zasad taekwondo.
- Będę szanował instruktora i osoby starsze stopniem.
- Nigdy nie będę nadużywał taekwondo.
- Będę bronił wolności i sprawiedliwości.
- Będę rzecznikiem pokoju na świecie.
2. Hapkido - tak, jak Taekwondo, jest koreańską sztuką walki. Hap oznacza harmonię, ki energię lub siłę, a do jako droga, co w połączeniu daje nam "droga harmonijnej siły". Twórcą jest Yong Shul Choi. Hapkido opiera się na 3 zasadach : Yu (zasada wody - miękkość, plastyczność, dostosowanie do przeciwnika), Won (zasada okręgu - wykorzystywanie siły przeciwnika), Hwa (zasada harmonii i pełni - nie stawianie oporu). Polega na kopnięciach i uderzeniach, rzutach i dźwigni, trzymaniu lub podduszaniu. Stopnie uczniowskie oznaczane są słowem "gup" lub też "kup" - zaczynają się od białego pasa, dziesięć stopni aż do czerwonego pasa z dwoma belkami. Stopnie mistrzowskie to "dan", które są oznaczone czarnymi pasami.
I teraz przejdźmy do opisów sztuk walk japońskich - bo w końcu ten kraj jest główną tematyką mojego bloga.
3. Taijutsu - jest sztuką chyba bardziej znaną z anime Naruto. Głównie używana przez ninja. W tej sztuce nie korzysta się z broni, a jak już to tylko z tej o małych rozmiarów. Używało się taijutsu, by nie marnować więcej siły. Służyło też jako sztuka doskonalenia ciała i umysłu, a także nauka szacunku do siebie i innych.
4. Aikido - Twórcą jest Morihei Ueshiba. Nazwa oznacza "drogę miłującej energii". Kładziony jest nacisk na panowanie nad ciałem i umysłem. W walce jest wykorzystywana siła przeciwnika przeciw niemu samemu i samoobrona. Strojem obowiązkowym zostało kimono składające się z keikogi (kurtki), zubon (spodni) lub hakama (szerokich spodni) oraz obi (pasa). W treningu panuje podział na: uke (osobę, na której wykonuje się technikę) oraz tori (osobę, która wykonuje technikę).
5. Jūdō - nazwa tej sztuki oznacza "łagodną drogę", a jej twórcą jest prof. Jigorō Kanō. Polega na walce wręcz poprzez stosowanie chwytów (ulepszonych z starego ju-jitsu). Stopnie uczniowskie to "kyu", a mistrzowskie "dan". Strój został nazwany jako "Jugoga" i składa się z zubon/shitabaki (spodni), obi (pasa) oraz uwagi (twardej górnej części ubrania). Przed wejściem na mate przeciwnicy robią ukłon w swoją stronę, jak również po walce. Istnieją trzy techniki: nage-waza (technika rzutów), katame-waza (technika obezwładnień) oraz atemi-waza (technika uderzeń i kopnięć).
6. Karate - znaczeniem tej nazwy jest "pusta ręka", dlatego że nie stosuje się żadnych broni. Jest to metoda samoobrony i funkcjonuje jako system doskonalenia się wewnętrznego. Są dwa rodzaje karate: tradycyjne (na śmierć i życie) oraz sportowe (sport z elementami samoobrony).
7. Jōdō - japońska odmiana szermierki. Twórcą jest Gonnosuke Musō. Początkowo techniki były trudne do opanowania, były też uczone potajemnie. Jest to sztuka walki drewnianym kijem i stosowania punktów ataków jakimi są: splot słoneczny, skroń, punkt między oczami, nadgarstki oraz boki brzucha.
8. Kendo - tak, jak jōdō, jest to szermierka, ale walczy się bambusowym mieczem (shinai). Nazwa oznacza "drogę miecza". Kendo wywodzi się od samurajów, a jego zasady są oparte w kodeksie bushidō. Wcześniejszą nazwą Kendo było Iaido. Różnicą między tymi Kendo a Iaido było używanie broni. W Kendo był to bambusowy miecz (shinai), a w Iaido ostre stalowe ostrze.
Przechodząc z Japonii na Chiny - niech ma też swoje 5 minut `sławy`...
9. Kung-fu - zwane także Wu Shu (głównie w Chinach). Nazwa oznacza doskonałe i perfekcyjne wykonanie jakiejś czynności (niekoniecznie w walce). Techniki są zaczerpnięte ze świata zwierząt (walk pomiędzy nimi). Liczy ok. 3000 lat. Istnieje podział na np. style północne (praca nóg) oraz style południowe (praca rąk) jak i również na: Wai Chia (opiera się na sile, sprawności i wygimnastykowanym ciele) oraz Nei Chia (wykorzystanie energi wewnętrznej i intuicji)
I na ostatek powrót do Japonii...
10. Sumo - jest to forma zapasów i funkcjonuje jako narodowy sport. Główną zasadą (brzmiącą prosto) jest wypchnięcie przeciwnika poza krąg. Zawodnicy przed walką rzucają po arenie solą z piaskiem, by oczyścić ją i pokazują swoją siłę, kiwając się. Najstarsze źródło o Sumo wywodzi się z księgi Kojiki (księga starożytnych praw) - jest tam legenda o rozstrzygnięciu walk przez sumo o władze nad japońskimi wyspami. Z reguły (choć nie zawsze) sumo są dość masywni (i hmm.. lekko puszyści?).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz