Epoka - Jōmon

Jōmon (okres kultury neolitycznej). W tej epoce żył lud jōmon (od 300-200 p.n.e). Zamieszkiwał w pięknym krajobrazie wysp, gdzie doliny były obramione zalesionymi zboczami, a między skałami wznosiła się nieskalana święta góra Fuji. Lud ten prawdopodobnie przybył na Wyspy Japońskie z Syberii, bardziej zamieszkując na południu archipelagu z innymi plemionami, które napływały z Chin itd. Ich naczynia były lepione ręcznie z ciemnoszarej gliny w niskiej temperaturze. Zdobiono je za pomocą sznura (dlatego też zwana jest kulturą ceramiki wzorów sznurowych). Osiągnięciem sztuki są figurki (4-35 cm) o nazwie dogu (statuetka z ziemi). Istniał też kult kamienia. W małych miejscowościach kobiety nosiły przy sobie kamyki, wg. przesądów leczyły z niepłodności (do dzisiaj prawdopodobnie aktualne). W XVII-XVIII w. w świątyni Ikeda w wiosce Tojio oddawano cześć kamieniowi, który sam się rozmnażał. Podczas modłów otulano kamień warstwami papieru i odwijano w specjalny dzień, sprawdzając liczbę nowo powstałych kamyków (liczba dochodziła do kilkuset).